Wat doe je als je ziet dat je nieuwe, enthousiaste, ambitieuze en zeer onervaren collega’s voortdurend een wiel opnieuw uitvinden?
Ik ben als “oude rot” over in een onervaren team en heb als groot nadeel een wat felle manier van praten en een harde stem…
Ik probeer daar natuurlijk wel veel rekening mee te houden en niet te vaak de domper op het enthousiasme te zijn over de vele projecten die nou eenmaal in een snel groeiende en ambitieuze plek voorbij razen. Het is erg moeilijk; ik zie en vooral voorzie enorm veel fouten. Het kost tijd en geld. Nu kies ik er vaak voor om maar niets te zeggen en iedereen zijn/haar fouten te laten maken. Dat zit me niet lekker…
Het werkt overigens ook andersom. Ik maak ook meer fouten, net zo kostbaar en tijdrovend; het team is niet ervaren en groot genoeg om elkaar en dus ook mij te steunen of te begeleiden.
Hoe worden we een beter vangnet voor elkaar of is dat eigenlijk helemaal niet goed en moeten we ten koste van geld en tijd eerst als team de kinderziektes samen overleven?
Is een beleidsplan de oplossing? Ook zonder visie?
Het organisatorische aspect hierin zit in intergenerationeel management, waarin inmiddels wat literatuur over is ontwikkelt. Navragen dus want hier voelt EthiekTeam zich niet helemaal thuis.
Het ethisch aspect natuurlijk wel. En dat zien wij hier met name in het stellen van goede vragen aan elkaar. Waardoor samen leren mogelijk wordt en in het team tijd wordt gemaakt om te reflecteren op het handelen. Iets anders zit er niet op. De goede vragen stellen, is nog een hele kunst en die gaat oefening baren! De gezamenlijke opdracht van het team: maak dit bespreekbaar en durf de stroefheid erin te gooien. Pak die langzame vragen op en creëer jullie eigen leeromgeving met goede vragen. Dan leer je als mens en als organisatie. Samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten